Nyi, to jesteśmy dwie, bo do mnie Murakami też nie przemawia, chociaż pewnie nie powinnam się wypowiadać po przeczytaniu tylko jednej książki, ale zdecydowanie nie mam po niej ochoty na więcej. Myślę, że jego fenomen wcale nie polega na tym, że jego książki są wybitne (aczkolwiek znawca literatury ze mnie żaden), ale to bardziej chodzi o to, że jest jednym z niewielu japońskich pisarzy regularnie wydawanych na naszym rynku więc nie trzeba się natrudzić w zdobyciu kolejnych pozycji, a potem już poooooszło. Bo po prawdzie nie znam żadnego innego japońskiego pisarza, który były wydawany z taką częstotliwością jak Murakami właśnie. Zdarzy się parę książek jednego autora, np. Yoshimoto Banany, której dwie książki zostały wydane w Polsce.
Czytałam Autofiction Kanehary, i jezusie drogi, cóż co było za grafomaństwo, co gorsza bardzo azjatyckie grafomaństwo bo to już któraś z kolei książka w podobnej stylistyce jaką zdarzyło mi się czytać, ale ta była wybitna.
Ale, popsioczyłam, to w końcu napiszę co mi się podoba.  Bardzo lubię książkę Kuchnia wspomnianej przeze mnie Banany, są to tak naprawdę dwa króciutkie opowiadania, z czego tytułowe po prostu muszę co jakiś czas przeczytać. Podobają mi się też książki Kojiego Suzuki, Ring i Spiral, Loop jak na razie czeka na lepsze czasy. Aczkolwiek moją ulubioną japońską książką, na tą chwilę jest Battle Royale, film w porównaniu z nią to popelina z wyjątkiem Kiriyamy oczywiście, ale to moje preferencje miłosne są xD W każdym razie, książka jest o wiele bardziej rzeczowa, dokładnie przedstawia tło tych dzieciaków. Szkoda, że jeszcze nie doczekała się polskiego wydania.

Obcego czytam i jestem w koncówce, więc nie zdradzaj!!! Ale bardzo mi się podoba!
Co do Ring Suzukiego... robiłam z tego pracę maturalną, przeczytałam... i powiem szczerze, że górnolotne to to nie jest niestety. W sensie... byłoby świetne, ale aż nazbyt uprościł język chcąc stylizować się na literaturę zachodnią. Za to fajna była symbolika: liczba cztery, lustra, zdjęcia... mile nawiązanie do japonskich przesądów i urban legends.

Murakami... hmmm... jego fenomen polega też na tym, że przy pisaniu większości powieści w stylistyce europejskiej czy nawet momentami amerykanskiej, zachowuje on jednak typowe elementy japonskiej literatury: szereg niedopowiedzen, dużo czytania między wierszami, styl "płynącej" fabuły, innymi słowy, nadal pozostaje orientalny, przez co może dla nas zbyt zdystansowany. I  nie ukrywajmy, ale jego książki to literatura trudna, naprawdę, jest tyle ukrytych znaczen w poszczególnych słowach, że np. ja po przeczytaniu Sputnik Sweetheart (gdzie ogólna tematyka książki była całkiem fajna), stwierdziłam, że będę czytać jeszcze raz PONIEWAŻ to co na chwilę obecną zrozumiałam z tej książki to tylko bardzo płytki obraz, ledwie musnęłam głębi. Żeby Harukiego zrozumieć od razu trzeba mieć mega dużą umiejętność rozszyfrowywania znaczen, symboliki, spajania poszczególnych wątków i rozbudowanych metafor w całość oraz umieć zobaczyć TO DRUGIE DNO powieści. Nawet 1Q84 nie jest ot tak sobie hop siup jakby się przyjrzeć.
Dlatego rozumiem, że na pierwszy ogien nie wpada się w zachwyt. Ja też miałam problemy i mam je nadal z tym autorem- z dobrym zrozumieniem tego co chciał tak NAPRAWDĘ przekazać. I czasami się na niego wkurzam.

Ale jedno przyznam: cytaty ma genialne.

Mój ukochany: "Bo nie po to Ziemia z takim trudem krąży wokół Słonca, by człowiek się beztrosko na niej bawił"

Nyi, grafomanii nie da się nie zauważyć xD Toteż może pani Kaneharze z wiekiem się pogorszyło, bo z tego co kojarzę
to 'Autofiction' było napisane po 'Kolczykach i językach', i było bardzo w stylu mojej 'ulubionej' Mian Mian, jest jeszcze jedna książka
w podobnej tematyce, ale niestety w tej chwili nie jestem w stanie przypomnieć sobie tytułu, i ta właśnie z tych wszystkich podobała mi się
najbardziej. Podobny jest też 'Mały słownik angielsko chiński dla kochanków'...or something like that. Wszystkie z rozkładaniem nóg w tle
abo i bardziej na wierzchu. Taka dziwna tendencja młodych pisarek, które są 'szokujące', przynajmniej wg. tego co piszą na okładkach.

Nic Ci nie powiem, nie wiem XD Z Mian Mian mam tylko Pandę Sex od Ciebie, faktycznie, było trochę wtórne X) A Kolczyki też opierały się w pewnej części na rozkładaniu nóg, owszem. Ale nie no, zakończenie mi się podobało, w sumie książka cała mi się podobała XD

Yennefer, to książka o męskich prostytutkach i chłopcach do towarzystwa. Nie powieść, a bardziej taki reportaż czy dokument na ten temat.

No to kiepsko. Zaczęłam czytać coś podobnego. Madame sadayakko. Gejsza która uwiodła zachód, gdy miałam pewien niedosyt po Wyznaniach Gejszy i się zawiodłam, bo było to właśnie w formie dokumentu, reportażu.

Też polecam w tym względzie Mishimę.

A Madame Sadayakko- znam Twój ból... ;D doczytałam do połowy i utknęłam.

Co do Sputnika Sweetheart, to podjedź parę postów wyżej, też się o nim wypowiadałam. Jest trudny, jak cały Murakami zresztą (wbrew niektórym pozorom!) .

Z japonszczyzny.... hmmm... Yamadę połknęłam, nawet dwie - "Obcy" i "W pogoni za dalekim głosem" ... ale autor tak zaciera granice rzeczywistości i mistycyzmu, że na koniec się tylko rozzłościłam i miałam wrażenie, że ucięto mi wątek, a to był już koniec. Możliwe, że to dobra lektura, jedna i druga, bo obie nagradzane. Jednak... czegoś mi tu brakowało. Czytało się świetnie, ale te koncówki właśnie... bądź ich brak momentami.
Mam z tym problem, fajnie by było gdyby ktoś po to sięgnął i mi rozjaśnił xD